segunda-feira, 3 de junho de 2013

Tunesië


الجمهورية التونسية
Al-joumhouriyya At-Tounisiyya
Vlag van TunesiëWapen van Tunesië
(Details)
Tunesië
Basisgegevens
Officiële landstaalArabisch[1]
HoofdstadTunis
RegeringsvormPresidentiële republiek
StaatshoofdPresident Moncef Marzouki
RegeringsleiderPremier Ali Laarayedh
ReligieIslam (96 à 99%, staatsgodsdienst)
Christendom (1 à 2,5%)
Jodendom (< 1%)[2][3]
Oppervlakte163.610 km² [4] (-% water)
Inwoners9.932.400 (2004)[5]
10.732.900 (2012)[6](65,6/km² (2012))
Overige
MottoHurriya, Nidham, ’Adala (Vrijheid, Orde, Gerechtigheid)
VolksliedHimat Al Hima en Ala Khallidi
MunteenheidTunesische dinar (TND)
UTC+1
Nationale feestdag20 maart
Web | Code | Tel..tn | TUN | 216
Portaal  Portaalicoon  Landen & Volken
Satellietfoto Tunesië
Tunesië (ArabischتونسFransTunisie), officieel de Republiek Tunesië, is een land in Noord-Afrika grenzend aan Algerije en Libië en aan deMiddellandse Zee. Het behoort tot de Maghreblanden, waartoe ook MarokkoMauritaniëAlgerije en Libië worden gerekend.

Inhoud

  [verbergen

Geschiedenis [bewerken]

De laatste veertig jaar heeft het archeologisch onderzoek in Tunesië een hoge vlucht genomen, wat ons veel geleerd heeft over de periode voor de komst van de Feniciërs. Tunesië wordt van oudsher bewoond door Berbers. Vanaf de 10e eeuw v.Chr. werden de kustgebieden gekoloniseerd doorFeniciërs. Hun belangrijkste nederzetting, Carthago, was vanaf de 5e eeuw v.Chr. een geduchte concurrent voor het opkomende Romeinse Rijk. De climax van de strijd tussen de beide steden was de legendarische veldtocht naar Italië van de Carthaagse generaal Hannibal, zoon vanHamilcar. In 146 v.Chr. werd Carthago door de Romeinen met de grond gelijk gemaakt en werd het huidige Tunesië ingelijfd bij het Romeinse rijk. In de late oudheid werd Tunesië eerst overheerst door de Vandalen, daarna door de Byzantijnen.
In de 7e eeuw werd Tunesië ingenomen door de Arabieren, die de islam introduceerden. Tot de 10e eeuw maakte de regio deel uit van de grotere Arabische kalifaten. Vanaf de 11e eeuw had het land zwaar te lijden onder vernietigende invallen door de Banu Hilal bedoeïen. Van de 10e tot de 16e eeuw heersten een opvolging van Berberdynastieën over het land: de Ziriden (973-1152), de Almohaden (1152-1229) en de Hafsiden (1229-1574). Onder deze laatste werd Tunis de hoofdstad en ontwikkelde het land zich als een grootmacht. Gedurende deze periode was het land constant in conflict met het Marokko van de Meriniden. Na enkele mislukte pogingen van Spanje om de Reconquista uit te breiden naar het Noord-Afrikaanse vasteland kregen vanaf eind 16e eeuw de Ottomanen het voor het zeggen. Zij regeerden Tunesië via de Bey van Tunis, een machtige gouverneur die in de praktijk regeerde als een autonome vorst. Onder de Beys ontwikkelde Tunis zich tot een belangrijke haven voor de beruchteBarbarijse zeerovers. Toen in de loop van de 19e eeuw de Bey in financiële moeilijkheden raakten, grepen de Fransen, die eerder al Algiershadden ingenomen, hun kans en bezetten het land. Halverwege de 20e eeuw werd Tunesië zelfstandig: eerst als koninkrijk maar al spoedig daarna als republiek.

Belangrijke data [bewerken]

12 mei 1881Frans protectoraat
1942-1943Duitse bezetting, pro-nationalistische Bey Lamine
1943-1957Bey Muhammad al-Amin
1954-1956Tahar ben-Ammar premier
3 juni 1955autonomie
20 maart 1956onafhankelijk Koninkrijk Tunesië met Muhammad al-Amin als staatshoofd en Habib Bourguiba van de Parti Socialiste Destourien als premier
vanaf 1956nationalisering Franse bedrijven, collectivisatie van de landbouw, stichting landbouwcoöperaties
25 juli 1957de Republiek Tunesië wordt uitgeroepen: koning Al-Amin wordt afgezet, Bourguiba wordt president
1978vanwege aanhoudende stakingen wordt de noodtoestand afgekondigd
1980plundering grensstad door Libische militairen
1981studentenrellen, invoering meerpartijenstelsel
1984verbod op het dragen van een hoofddoek in openbare gebouwen
2 oktober 1987Zine El Abidine Ben Ali wordt door Bourguiba als premier aangesteld
7 november1987Ben Ali zet Bourguiba af en wordt president
december 1987Ben Ali stapt uit de Parti socialiste destourien en richt het Rassemblement constitutionnel démocratique op
1990Ben Ali keurt de Iraakse bezetting van Koeweit scherp af
1991Tunesië keurt de Amerikaanse en Britse inval in Irak af, de islamitische Ennadha groeit
11 april 2002aanslag door Al Qaida op de eeuwenoude synagoge in Djerba
2003Tunesië keurt de aanval van de Coalitie-troepen op Irak af
14 januari 2011De Jasmijnrevolutie begint, Zine El Abidine Ben Ali vlucht naar Saudi-Arabië
23 oktober 2011Eerste vrije verkiezingen sinds de val van het dictatoriale regime
13 december2011Moncef Marzouki wordt door het parlement verkozen tot interim-president

Demografie [bewerken]

De bevolking bestaat etnisch gezien voor het grootste gedeelte uit Berbers. De meesten van hen zijn zich hiervan echter niet meer bewust en beschouwen zichzelf als Arabieren. In de loop van de geschiedenis hebben veel verschillende volken het grondgebied bezet en er hun sporen achtergelaten. Zie verder de geschiedenis van CarthagoRome en de islam.
Het geboortecijfer sinds 2004 is 16,1, het sterftecijfer is 13,8. In de loop van de 20e eeuw is de bevolking vervijfvoudigd.[7]

Religie [bewerken]

De grondwet van Tunesië bepaalt dat haar staatsgodsdienst de islam is en dat enkel een moslim president kan worden.[8] 98%[2] van de bevolking is islamitisch. Het land is sinds de oprichting in1969 lid van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC).
Er zijn verder een minderheid van christenen (1%[2] van de bevolking) en joden (minder dan 1%[2] van de bevolking). Daar waar er in 1972 circa 25.000 joden waren in Tunesië[3], waren er anno 2007 nog slechts 1500 over. Een van de oudste Joodse gemeenschappen bevindt zich op het eiland JerbaEl-Ghriba, de eeuwenoude synagoge van het eiland was op 11 april 2002 het mikpunt van een bomaanslag waarbij 21 mensen de dood vonden.
Het christendom kent ook een lange geschiedenis in Tunesië. Cyprianus was bisschop in Carthago in de 3e eeuw. In 1884 werd het katholieke aartsbisdom Carthago opgericht. Het werd in 1964onder druk van de Tunesische regering opgeheven en omgezet in de prelatuur (nullius) Tunis. De meeste kerken werden toen ook genationaliseerd. De kathedraal van Saint Louis werd aan deeredienst onttrokken maar in 1993 terug in gebruik genomen. Op 31 mei 1995 werd de prelatuur terug verheven tot bisdom.[9] Sinds 2005 staat bisschop Maroun Lahham aan het hoofd van het bisdom.

Bestuurlijke indeling [bewerken]

1rightarrow.png Zie Gouvernementen van Tunesië voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Tunesië is staatkundig onderverdeeld in 24 gouvernementen.

Geografie [bewerken]

Kaart van Tunesië

Steden [bewerken]

De hoofdstad van Tunesië is Tunis, dat in het noorden van het land ligt. Buiten de medina die nog een traditionele sfeer ademt, is Tunis voor een deel een zeer westers aandoende stad, voornamelijk door de invloed van de Fransen aan het begin van de twintigste eeuw.
1rightarrow.png Zie ook de lijst van Tunesische plaatsen

Bezienswaardigheden [bewerken]

Toerisme in Tunesië [bewerken]

Tunesië is voor veel Europeanen een vakantieland. Populaire vakantiebestemmingen in het land zijn het eiland Djerba, en kustplaatsen als Sousse,Hammamet en Port El Kantaoui. Het land kent verder archeologische sites als die van Carthago dicht bij Tunis en El Djem met een indrukwekkendRomeins amfitheater. Ook heeft het zeer gevarieerde soorten landschappen, van woestijnlandschap in de Sahara in het zuiden, tot bossen in het noorden op het schiereiland Kaap Bon. Een goedkope manier van reizen is de gedeelde taxi (genaamd louage), waarvoor men op goed geluk naar eentaxistandplaats kan gaan: de chauffeurs zijn altijd blij als ze hun taxi vol krijgen. Minder bekend dan het eiland Djerba zijn de Kerkennah Eilanden die voor de kust van Sfax liggen.
Belangrijke oases in Tunesië zijn Tozeur en Douz. Vanuit deze plaatsen kan men de Sahara verkennen, alsmede het Sjott el-Djerid. Wie nog nooit een fata morgana heeft gezien, maakt hier een goede kans er een waar te nemen. Sidi Bou Said is een pittoreske plaats niet ver van de hoofdstad Tunis, die onder meer kunstzinnige mensen aantrekt.

Golf in Tunesië [bewerken]

De Fransen hebben de golfsport in Tunesië geïntroduceerd. Al in 1927 werd de Carthage Golf Club (par 66) opgericht, een van de oudste golfclubs in Afrika. Eind 2009 had het land tien golfclubs en twaalf 18-holesbanen.

Politiek [bewerken]

Staatsinrichting [bewerken]

De grondwet van Tunesië[8] dateert van 1959. Volgens die grondwet is het land een democratie, met een republikeinse staatsvorm en de islam als staatsgodsdienst. Staatshoofd van de republiek Tunesië is de voor vijf jaar (algemeen kiesrecht) gekozen president. Net als in de vroegere kolonisator Frankrijk, bezit de president verregaande bevoegdheid. Het kabinet van Tunesië wordt geleid door een minister-president. Hoogste wetgevende macht in Tunesië is de Nationale Vergadering (parlement), dat door alle burgers van 20 jaar en ouder voor vijf jaar wordt gekozen.
Het lokaal bestuur bestaat uit gouvernementen (provincies) o.l.v. een gouverneur met vrij grote bevoegdheden. Ieder gouvernement heeft ook een provinciale raad. Zowel de raad als de gouverneur worden via algemeen kiesrecht gekozen. Verder bestaan er gemeenteraden en landsdistricten. Aan het hoofd van een landsdistrict staat een door de districtsraad gekozen sjeik en aan het hoofd van een gemeente een door de gemeenteraad gekozen burgemeester.

Politieke partijen [bewerken]

Jasmijnrevolutie [bewerken]

1rightarrow.png Zie Jasmijnrevolutie voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
In januari 2011 vond de Jasmijnrevolutie plaats, die na een periode van zware protesten leidde tot de val van het regime van president Zine El Abidine Ben Ali.

Staatshoofden van Tunesië [bewerken]

Wapen van de Bey
Koninkrijk Tunesië (1956-1957)
Republiek Tunesië (1957-)

Internationaal [bewerken]

Tunesië wordt, net zoals de andere Maghreblanden, gerekend tot de Arabische wereld en de MENA-regio.
Tunesië heeft relaties met zowel de Europese Unie, met wie het een associatieovereenkomst heeft, als met de andere landen van de Arabische wereld. Tunesië is ook lid van de Arabische Liga en de Afrikaanse Unie, en heeft sterke banden met vooral voormalige kolonisator Frankrijk, door middel van economische samenwerking, industriële modernisering en privatisatieprogramma's. De benadering van het conflict tussen Israël en de Palestijnen maakte het tot tussenpersoon in de Midden-Oostendiplomatie. Voormalig president Zine El Abidine Ben Ali handhaafde het beleid om goede betrekkingen te zoeken met het westen en tegelijkertijd een actieve rol te spelen in de Arabische en Afrikaanse regionale organisaties. Zijn voorganger president Habib Bourguiba nam een niet-gebonden standpunt in, maar benadrukte nauwe betrekkingen met Europa en de Verenigde Staten.
Het land is lid van de volgende internationale organisaties:

Nenhum comentário:

Postar um comentário